Moja dusza się śpieszy.

Policzyłem swoje lata i odkryłem, że zostało mi mniej lat życia w porównaniu do czasu, który żyję do tej pory. Mam więcej przeszłości niż przyszłości. Czuję się jak chłopak, który wygrał pakiet smakołyków. Najpierw je z przyjemnością, ale kiedy zdaje sobie sprawę, że zostało ich kilka, naprawdę zaczęło się nimi cieszyć.

Nie mam czasu na niekończące się konferencje na temat statutów, zasad, procedur i wewnętrznych zasad, wiedząc, że nic nie zostanie osiągnięte. Nie mam też czasu, by zachęcać absurdalnych ludzi, którzy mimo wieku nie dorośli. Nie mam czasu zajmować się przeciętnością. Nie mam czasu, aby zmagać się z miernotami.

Nie chcę być na spotkaniach, na których paradują swoje ego. Nie będę tolerować manipulatorów i oportunistów. Przeszkadzają mi zazdrośni ludzie, usiłujący zdyskredytować zdolnych, zawłaszczać ich miejsca, talenty i osiągnięcia. Nienawidzę być świadkiem złych skutków walki o lepszą pracę wśród ambitnych ludzi. Nienawidzę ludzi, którzy nie spierają się o treść, ale o tytuły.

Mój czas jest zbyt cenny, żeby omawiać tytuły. Chcę żyć wśród ludzi, bardzo ludzkich. Ludzi, którzy potrafią się śmiać ze swoich błędów. Którzy nie nadymają się z powodu swoich triumfów. Którzy nie uważają się za elity, zanim tak naprawdę się nimi stali. Którzy nie uciekają od swoich obowiązków. Którzy bronią godności ludzkiej. Którzy nie chcą niczego innego, jak tylko iść zgodnie z prawdą, prawością, uczciwością i prawością.

Tak, spieszy mi się. Bym mógł żyć z intensywnością, jaką może dać mi tylko dojrzałość. Nie zamierzam marnować żadnego z pozostałych smakołyków. Jestem pewien, że będą bardziej wykwintne w porównaniu do tych, które jadlłem do tej pory. Chcę tego niezbędnego, ponieważ moja dusza się spieszy. Bez wielu słodyczy w paczce.

•••

Wiersz Mario de Andrade (San Paolo 1893-1945) Poeta, pisarz, eseista i muzykolog. Jeden z założycieli brazylijskiego modernizmu.

The Valuable Time of Maturity.

I counted my years and discovered that I have fewer years left to live compared to the time I have lived until now.I have more past than future. I feel like a boy who won a package of treats. The first he eats with pleasure, but when he realizes that there are a few left, he then starts to contemplate upon them.

I no longer have time for endless meetings that achieve nothing as statuses, rules, procedures and regulations are discussed. Neither do I have time to give encouragement to absurd people who, despite their age, have not grown up. I don’t have time to deal with mediocrity. I don’t want to be in meetings where egos parade. I won’t tolerate manipulators and opportunists. I am bothered by envious people, seeking to discredit the able ones, to usurp their places, talents and accomplishments.

I hate to witness the ill effects, generated by the struggle for a better job, among ambitious people.I detest people who do not argue about content but titles. My time is too precious to discuss titles. I want to live among human people, very human. People, who can laugh at their mistakes. Who do not become full of themselves because of their triumphs. Who do not consider themselves elite, before they have really become one. Who do not run away from their responsibilities. Who defend human dignity. Who do not want anything else but to walk along with truth, righteousness, honesty and integrity.

Yes, I am in a hurry. So that I can live with the intensity, which only maturity can give me. I intend not to waste any of the treats I have left. I am sure they will be more exquisite compared to the ones I have eaten so far.

•••

A poem by Mario de Andrade (San Paolo 1893-1945) Poet, writer, essayist and musicologist. One of the founders of Brazilian modernism.

Ценное время зрелости.

Я посчитал свои годы и обнаружил, что мне осталось жить меньше времени, чем я прожил до сих пор.У меня больше прошлого, чем будущего.Я чувствую себя мальчиком, выигравшим пакет угощений.Первую он ест с удовольствием, но когда понимает, что осталось несколько, то начинает созерцать их.

У меня больше нет времени на бесконечные встречи, которые ничего не достигают, поскольку обсуждаются статусы, правила, процедуры и положения. У меня нет времени и на то, чтобы подбодрить нелепых людей, которые, несмотря на свой возраст, не выросли. У меня нет времени разбираться с посредственностью.

Я не хочу присутствовать на собраниях, где демонстрируется эго. Я не потерплю манипуляторов и оппортунистов. Меня беспокоят завистники, стремящиеся дискредитировать способных, узурпировать их места, таланты и достижения. Ненавижу смотреть на пагубные последствия, порожденные борьбой за лучшую работу среди амбициозных людей.

Я ненавижу людей, которые спорят не о содержании, а о названиях. Мое время слишком дорого, чтобы обсуждать заголовки. Я хочу жить среди людей, очень человечно.Люди, которые умеют смеяться над своими ошибками. Которые не наполнились собой из-за своих побед.Кто не считает себя элитой, прежде чем действительно стал ею. Кто не сбегает от своих обязанностей.Кто защищает человеческое достоинство. Которые не хотят ничего другого, кроме как идти вместе с истиной, праведностью, честностью и порядочностью.

Да, я очень тороплюсь. Чтобы я мог жить с той интенсивностью, которую может дать мне только зрелость. Я не собираюсь тратить впустую оставшееся угощение. Я уверен, что они будут более изысканными по сравнению с теми, что я ел до сих пор.

•••

Поэма Марио де Андраде (Сан-Паоло 1893-1945) Поэт, писатель, публицист, музыковед. Один из основоположников бразильского модернизма.